Einde stadsdichterschap in zicht

Na 10 diverse stadsdichters die elk op hun manier de poëzie in onze stad lieten leven, klinken, zichtbaar maakten, die met hun gedichten voor ontroering en soms beroering zorgden had ik nooit durven vermoeden dat Seckou (Ouologuem) de laatste zou zijn.

Ook het bestuursakkoord gaf geen aanleiding om te vermoeden dat deze beslissing ooit tot de mogelijkheden had kunnen behoren. Toch blijkt dat de schepen ook na onze vragen moest toegeven dat de stadsdichter zoals we die nu kennen stopt. Tijd voor iets nieuws vindt de schepen, een pool van dichters zal nu gerichte opdrachten krijgen. Het blijft voor ons ruiken naar een efficiëntieoefening en vooral: het onderhaalt heel de vrijheid die een stadsdichter tot nu had om zijn weg te zoeken in onze stad. Onze stad verdient die culturele vrijheid om op zoek te gaan naar het steentje in onze schoen. Ook al is dit soms niet wat het huidige bestuur wenst te horen.