2022… dan maar het jaar van de springplank?

In december hebben wij 2021 het jaar van de springplank genoemd. Een kans, om een aantal koerswijzigingen in te zetten. Om lessen te trekken uit de crisis, laten we hopen dat ze nu toch achter ons ligt. Dat werd toen niet gedaan, dat werd nu natuurlijk ook niet gedaan. Maar dat maakt de kritiek van destijds niet minder waar. Elk team moet een goeie boekhouder hebben, daarmee zijn we akkoord. Maar met alleen boekhouders gaan we er niet komen. En dat is wat er gebeurt, iedereen blijft op zijn potje zitten. Waar zit de visie? Wat hebben we geleerd over mobiliteit? Over huisvesting? Over leefbaarheid?

Dus nee, we konden de aanpassingen op het meerjarenplan ook deze keer niet steunen. We vinden dat we ook niet teveel achteruit moeten kijken. Wat telt is de toekomst. Dit college heeft nog 31 miljoen in het coronanoodfonds zitten. Dat is positief en hebben we destijds ook gevraagd. Besteed dat nu op een verstandige manier. Want we stellen vast dat er heel wat mensen en ondernemingen naast de springplank hebben gesprongen. Dus die zal moeten worden verbreden. Bovenlokale overheden blijven geen steunmaatregelen in het leven houden, maar dat wil niet zeggen dat burgers en ondernemers door de moeilijkste periode zijn.

De horeca kan nu maximaal genieten van het goede weer en de terrasuitbreiding moet maximaal gevrijwaard blijven. Maar er zijn ook zaken zonder terrassen, we hebben nachtclubs. De roaring twenties die ook in de gemeenteraad aangekondigd werden. En het ondernemerschap gaat breder dan dat. Al wie afziet door de crisis en lange sluitingen en een duwtje in de rug verdiend, moet dat krijgen. We hopen daarover snel de plannen van dit bestuur te horen.

Economische relance is één van de drie pilaren, dat is ook belangrijk. Maar vergeet ook het sociale aspect niet. Er zijn culturele centra die het met zeer weinig moesten doen, ook de ondersteuning van de districten was echt beperkt. Als we zien wat er nu extra vrij wordt gemaakt aan budget, gelukkig, dan hopen we toch dat dit bestuur een aantal extra keuzes maakt.

Extra ondersteuning van gemeenschapsvorming, het zal nodig zijn. En dat kan in het kader van projecten zoals tuin- en klimaatstraten. Dat is populair, in no time komen die applicaties binnen. Breid dat toch uit? Dat gaat mensen samenbrengen.

Van de ene crisis in de andere

Er was uiteraard de nodige aandacht voor een aantal nationale en zelfs internationale tendensen. Een dynamische grootstad als Antwerpen floreert bij economische groei en een groeiend consumentenvertrouwen, maar ze voelt een crisis ook als eerste. De oorlog in Oekraïne heeft natuurlijk een onmiddellijke impact op onze stad en dus ook op haar financiën. We geven onze volle steun om deze crisis aan te pakken en het is haast cynisch dat we van het ene noodfonds naar het andere moeten overgaan. Maar er zijn nog andere zorgwekkende trends. De inflatie, het leven dat duurder wordt, onze winkelkar wordt leger, de energiefactuur hoger, onze renovatie- en bouwmaterialen duurder. Wanneer de coronapandemie ons leven echt gewoon leek te pauzeren, is het goed mogelijk dat we nu naar een ander soort ontwrichting gaan. De zorg zat tijdens de pandemie op haar tandvlees. Wel, we mogen er stilaan van uitgaan dat een aanzienlijk onderdeel van onze samenleving op haar tandvlees komt te zitten.  De lagere en de middenklasse op haar tandvlees, onze Antwerpse gezinnen op hun tandvlees,  het middenveld op het tandvlees.

En voor ons moet het stadsbestuur daar mee aan de slag. Dat is dus ook onze eerste oproep, al is het niet de eerste keer dat we hiertoe oproepen.

Besteed voldoende aandacht aan het middenveld, aan de steun voor onze verenigingen. Wij zien door het rookgordijn dat met het GATAM-toneeltje werd opgetrokken. Zij krijgen geen indexaanpassingen zoals dat wel het geval is voor onze lonen, om de negen maanden gaat u dat inplannen voor het personeel. Maar die verenigingen voelen die crisis ook wel. Her en der gebeurt er iets positiefs. Maar wij hopen dat dit structureel wordt aangepakt en dus ook beleidsoverschrijdend. Er zat nog wat geld in het coronanoodfonds dat niet was toegewezen, schepen Kennis heeft dat aangegeven. Kijk er eens naar. En raak hen ook niet op een onrechtstreekse manier.

Drie oproepen die blijven klinken

Vorig jaar in november, bij de bespreking van de meerjarenplannen, hebben we het over drie thema’s gehad waar volgens ons drastisch moest ingegrepen worden.

Ten eerste leefbaarheid en daar is goed nieuws, er wordt naar ons geluisterd. Wij kloppen al heel lang op die nagel. Er komt 5 miljoen extra voor het onderhoud van het openbaar domein, een mooie eerste injectie voor de districten die nu zelf kunnen kiezen hoe ze hun openbaar domein kunnen vernieuwen, vergroenen en ontharden.

We hopen dat deze eerste stap, die uiteraard nog steeds erg beperkt is, verder wordt uitgebreid in november.

We hadden het ook over verkeersveiligheid. De verontrustende cijfers die we onlangs gepresenteerd krijgen, waarbij het aandeel van de fietser gevoelig toeneemt, hebben niet meteen tot een ommekeer in de plannen gezorgd. We hadden verwacht dat we hier een eerste signaal over handhaving en infrastructuur zouden horen.

En tenslotte de uitdagingen op de woonmarkt. Ook hier starten we voorzichtig met positief nieuws, onze waarschuwing over het incalculeren van de hogere energieprijzen werd ter harte genomen. Dat wil zeggen dat die prijsstijgingen al niet ten koste gaan van projecten. Nu, voor de bouwmaterialen werd dat nog niet gedaan. Maar we hadden het ook over de keuze die het stadsbestuur moest maken als ze minder kan realiseren dan eerder verwacht. Zet ze al haar projecten, dus ook deze gericht op het duurdere segment, aan dezelfde snelheid verder of verschuift ze haar prioriteiten, bijvoorbeeld naar betaalbaar wonen voor de bredere middenklasse .

“Ik was als dertiger en papa van kleuters altijd wel degene die naar de oudere generaties keek en wat meewarig of misschien zelfs jaloers zei dat zij toch echt wel de gouden jaren hebben meegemaakt. Dat statement klopt nog steeds, maar is onvolledig. Ik moet tegenwoordig ook naar onder kijken. Naar de generaties achter mij. Naar de huidige jeugd en dan later mijn eigen kinderen die het veel moeilijker zullen hebben. Het is mijn taak om dat hier te herhalen. De moeilijkheden die jonge mensen ervaren om een eigen woning te vinden, zijn voor mij ongezien. We hebben u daar destijds ook op gewezen. De stad moet iets voor hen doen. Een drastische koerswijziging dringt zich op om meer betaalbare woningen te realiseren.” stelde raadslid Voeten gevat samen.

Het zal geen zaak meer zijn om de stadsvlucht om te keren, maar om jonge gezinnen tout court tot in de stad te krijgen. We gaan dat blijven herhalen. Het stadsbestuur haalt graag de grootste investeringsgolf ooit aan. Dat zijn cijfers, zwart op wit. We betwisten dat niet. Er wordt geïnvesteerd. Dat is positief. Maar achter investeringen, achter cijfers, schuilen ook beleidskeuzes en besparingen. En deze enorme investeringsbedragen, staan voor ons in schril contrast met bijvoorbeeld de besparingen op de dienstverlening, met de uitdagingen op de woonmarkt.

Dus ja, het meerjarenplan zal ongetwijfeld tegen een stootje kunnen, de cijfers en marges kloppen. Maar er gaan heel wat mensen die nu én komende maanden ook een stootje zullen krijgen. Daar heeft dit bestuur haar plan niet op aangepast. Dus om die redenen, zullen wij ook deze aanpassing, alweer niet goedkeuren.